‘Niets weerhoudt me hier om te zijn wie ik ben’

Eva: ‘Ik ben een vrouw geboren in het verkeerde lichaam van een man. Als mensen er in Irak achter komen dat je homoseksueel of transgender bent, word je uit de samenleving verworpen en dat is precies wat mijn familie deed. Mijn broer heeft zelfs geprobeerd me te vermoorden. Dat is waarom ik mijn thuisland ben ontvlucht. Ik ging naar Oekraïne omdat ik dacht: dit is Europa, dus dit moet een vrij land zijn. Maar Oekraïne en Irak hebben allebei dezelfde mentaliteit: religie bestuurt mensen. Het leven was verschrikkelijk in Oekraïne. Vreemden hebben me beledigd en tieners begonnen me op straat te slaan. Niet alleen omdat ik transgender ben, maar ook omdat ik uit een Arabisch land kom. Er is veel haat daar tegen buitenlanders. Dus veranderde ik mijn naam in die van een man. Ik kon geen hoge hakken buiten dragen, omdat ik moest kunnen rennen als mensen me zouden aanvallen. Daarom vluchtte ik uit Oekraïne om naar Nederland te komen.’

Nieuwe familie en vrienden

‘Toen ik naar Nederland kwam, was ik bijna dood, mijn weerstand was zo zwak - ik had chronische bronchitis, hepatitis en aids. Ik dacht niet dat ik een leven kon hebben. Ik wilde gewoon een rustige plaats om te sterven, omdat ik geen oplossing voor mijn problemen kon vinden - waarom koos God dit leven voor mij, in het verkeerde lichaam, waarom haat mijn familie me? Eerst verbleef ik anderhalf jaar in het asielzoekerscentrum (azc) in Echt. Daar ontmoette ik mensen die me accepteerden voor wie ik ben. Ze werden mijn nieuwe zussen en broers. Mijn gezondheid verbeterde. Toen mijn immuunsysteem sterk genoeg was, mocht ik een operatie voor geslachtsverandering ondergaan in het Universitair Medisch Centrum Amsterdam (VUMC).’

Nederland

Waarom kwam Eva naar Nederland? Eva lacht: ‘In Nederland is mijn leven anders: niets weerhoudt me ervan te zijn wat ik ben - een normale vrouw. Hier kan ik normaal op straat lopen en kan ik er zeker van zijn dat niemand me slaat of op me spuugt. Ik was erg blij met mijn verblijfsvergunning asiel. Mijn ervaring met het aanvraagproces van de IND was goed. Tegelijkertijd wilde ik het azc niet verlaten, de eerste plaats waar ik mij veilig voelde. De bewoners waren voor mij als een familie. Afscheid nemen was vreselijk. Ik verhuisde naar Amsterdam, maar voelde me daar minder veilig.  Gelukkig heeft een vriend die voor COC Eindhoven werkt, me geholpen aan een studio in de stad Eindhoven. De mensen in Eindhoven zijn erg aardig. Ze accepteerden me door al mijn fasen, eerst als een homoseksuele man en na de operatie als een transgender vrouw.’

Nieuwe ID-kaart

‘Toen ik begon met mijn overgang naar een vrouw, veranderde ik mijn naam en geslacht op mijn identiteitskaart. Dat was voor mij belangrijker dan de operatie krijgen. Ik stuurde een kopie van mijn nieuwe ID naar al mijn vrienden om ze te laten zien. Als ik nu een lobby binnen loop en de receptioniste mijn naam leest, komt de kaart overeen met mijn uiterlijk en zien ze me als een vrouw. Voor mijn operatie begreep ik nooit waarom transgender mensen de hele tijd half naakt lijken te zijn. Maar nu ik zelf borsten heb, begrijp ik het: ik wil aan mezelf en de mensen om me heen laten zien dat ik gelukkig ben met mijn nieuwe lichaam.’